od Vaxanarii - ,,POZNANIE SZCZENIĄT"

(reakcja Lacky'ego uzgodniona z właścicielką)

Obudziłam się wcześnie. Spojrzałam na szczenięta i zauważyłam, że Harxii z nimi nie ma. Przestraszyłam się, ale nagle spostrzegłam, że nadal jako nietoperz, śpi wśród stalaktytów. Zdjęłam ją i położyłam na skórach dzika i zajęcy, na których spały maluchy. Tam szybko zmieniła się w wilka. Karmiłam szczeniaki. Wtedy Vixan się obudził.

-Hej skarbie. – przywitałam się z nim.

-Cześć. – odpowiedział lekko zaspany pochodząc do mnie i dzieci.

-Wszystkie tak grzecznie spały. Myślałam, że powinny w nocy hałasować.

-Pewnie są na razie jeszcze za małe.

Uśmiechnęłam się.

-Ale się cieszę. – szepnęłam spoglądając na szczenięta.

-Ja też. – odpowiedział.

Patrzyliśmy na szczeniaki, ciągle bardzo podekscytowani ich posiadaniem. Spojrzałam w stronę wyjścia jaskini. Słońce świeciło już prawie ponad koronami drzew, prześwitywało między liśćmi.

-Właśnie, a Lacky? Miał nocować u opiekunki tylko, jak obieca, że wróci o wschodzie słońca.

Vixan spojrzał na zewnątrz.

-No. Już powinien tu być.

-To co, idziemy po niego? – uśmiechnęłam się.

-Może ja pójdę. Ty na razie nie powinnaś się nigdzie ruszać i musisz zostać z małymi. – odpowiedział troskliwie.

-Prosimy… - powiedziałam z błagalnym spojrzeniem.

-Ahh… No dobra. – zgodził się z uśmiechem.

-Hurra! Poznacie starszego braciszka! – powiedziałam do szczeniąt.

-No to chodźmy, ale zaraz… Co ze szczeniaczkami? – zmartwił się.

-Pójdą z nami.

-Ale jak mamy wszystkich tam zabrać, by nic się nie stało i nikt się nie zgubił?

-Ja zaniosę Fatamanę i Harxię, a Ty Elvisa i Omegę.

-Okej.

Wzięłam szczeniaki w zęby, po czym Vixan zrobił to samo.

-Vaxi? – powiedział niewyraźnie (miał zajęty pyszczek)

-Tak? – odpowiedziałam tak samo.

-Czy to aby dobry pomysł?

-Cóż… Natily też ich zobaczy… i też będzie miała niespodziankę… - wymieniałam znów z błaganym spojrzeniem.

-Ohh… Niech będzie. Tylko lepiej uważać. Nie powinny jeszcze opuszczać jaskini. – ostrożnie odparł mój kochany partner.

Wyszliśmy ostrożnie, rozglądając się i chowając maluchy – w końcu trwa stan wojenny. Jaskinia Natily jest dwie jamy obok, więc to trzy kroki. Ze środka słychać było hałasy i głośne śmiechy. Przed jaskinią zatrzymałam się. Vixan prawie na mnie wpadł.

-Co jest?

-Ćsii…

Położyłam szczeniaki przy swojich łapach, tak, by czuć, jakby gdzieś poszły. Wystawiłam głowę do jaskini. W środku Natily i Lacky bawili się w berka z Angel. Waderka szczęśliwie biegała śmiejąc się.

-Hejo! – przywitałam się z uśmiechem ze wszystkimi.

-Cześć!!! – krzyczała córeczka Natily.

-Witaj! – przywitała się wadera.

-Hej mamo! – powiedział Lacky podchodząc bliżej.

Wtedy podniosłam Harxię i Fatamanę, i weszłam do jaskini, a mną Vixan z Elvisem i Omegą. Lacky zatrzymał się i aż mu szczęka opadła, po czym zaczął znów powoli zbliżać się do rodzeństwa.

-Co się sta… - zaczęła Natily, ale zobaczyła maluchy i również podeszła.

Po tym zrobiła to też jej córka. Ja z Vixan’em usiedliśmy obok szczeniąt i uśmiechaliśmy się do siebie.

-Rety, to już one? – uśmiechnęła się Natily, witając z małymi.

-Urodziły się tej nocy, o północy. – wyjaśniłam.

Lacky wciąż oszołomiony w końcu się odezwał.

-Więc to jest moje rodzeństwo? – chyba trochę się ucieszył.

-Tak. Oto Elvis, Twój jedyny brat, i trzy siostrzyczki – Fatamana, Harxia i Omega. – przedstawiłam maluchy wskazując je po kolei.

-Co?! Dlaczego same dziewczyny?! – powiedział z wyrzutami mój synek.

-Nie mów tak, to jest Twoje rodzeństwo, a poza tym na ich płeć nie mieliśmy najmniejszego wpływu.

Lacky skrzywił się i udając obrażonego użalał się:

-Tyle siostrzyczek…

-Oh, jesteś ich starszym bratem i naprawdę wszystko się ułoży.

-Ahh… - mruknął Lacky – Dobrze, że jest jeden basior.

-Ah, Lacky, nie przesadzaj! Właśnie, a dlaczego nie ma nigdzie Mindy i Lestill’a? Poszli gdzieś na polowanie? – zwróciłam się do Natily.

Wadera zesmutniała i oczy zapełniły jej się łzami.

-Natily, przepraszam, co się stało?

Przez chwilę milczała.

-Lestill odszedł. – szepnęła – Mindy jest z nim.

-Jak to? – zapytałam współczującym tonem i usiadłam obok niej.

-Musiał iść gdzieś daleko, do przyjaciela, bo jego żona umiera. Zabrał ze sobą Mindy. – znów szepnęła.

-Ohh… - objęłam ją dla otuchy – spokojnie, wszystko będzie dobrze, on wróci…

-Z kąt wiesz? Pokłóciliśmy się!

-Spokojnie, jest dorosły, poradzi sobie. Ty też poradzisz sobie z Angel. Jesteś silna, dasz radę, pomożemy Ci, wszyscy pomogą.

-Dziękuję. – szepnęła ciągle bardzo smutna – Przepraszam, że tak długo trzymałam Lacky’ego. Poprosiłam, by został, bo Angel płakała.

-Dobrze, nie szkodzi.

< Natily, dokończ proszę >